بررسی اثر اصلاح سطحی نانوذرات دندریمری پلی آمیدو آمین با پلی اتیلن گلیکول بر کاهش سمیت سلولی

هدف: دندریمرهای پلی آمیدو آمین نسل 5 ابزارهای انتقال ژن چندمنظوره امیدوارکننده ای هستند که ویژگی های مطلوب متراکم کردن مولکول های dna را فراهم می کنند، هر چند، سمیت آن ها کاربردهای آن ها را محدود می سازد. سمیت دندریمرهای پلی آمیدو آمین به دوز کاربردی، شماره نسل و نوع آن بستگی دارد، به نحوی که نسل های پایین (پایین تر از g5) و انواع آنیونی دندریمرهای پلی آمیدو آمین سمیت کمتری را نسبت به نسل های بالا و انواع کاتیونی نشان می دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر پگیلاسیون بر سمیت دندریمرهای پلی آمیدو آمین نسل 5 است. مواد و روش ها: در این تحقیق برای بهبود بخشیدن به ویژگی های این مولکول ها به عنوان حاملین انتقال ژنی، دندریمرهای پلی آمیدو آمین نسل 5 به مولکول های پلی اتیلن گلیکول با وزن مولکولی 3500 دالتون) با سه نسبت مولی مختلف 10، 20 و 30 متصل شده است. به علاوه تعداد زنجیره های اتصال یافته توسط دو آزمون tnbsa و المن تعیین شد. تأثیر این درجات مختلف پگیلاسیون بر سمیت سلولی و کارآیی انتقال ژن دندریمرهای پلی آمیدو آمین تغییر یافته، بروی رده های سلولی 474-bt و 10a-mcf ارزیابی شد. نتایج: در مقایسه با دندریمرهای پلی آمیدو آمین غیر پگیله، دندریمرهای پگیله شده سمیت کمتری در حالت درون شیشه، به ویژه در نسبت های مولی بالاتر پلی اتیلن گلیکول نشان داده است. در بین تمام دندریمرهای تولید شده، دندریمرهای پلی آمیدو آمین نسل 5 که به مولکول های پلی اتیلن گلیکول در نسبت مولی 1/10 متصل شده توانسته است بیشترین انتقال ژن در حالت درون شیشه را در هر دو سلول مورد استفاده در این تحقیق نشان دهد. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد دندریمرهای پلی آمیدو آمین کانژوگه شده با پلی اتیلن گلیکول دارای پتانسیل قوی برای انتقال ژن در محیط درون شیشه است.